Bir insanın kendine güvenmesi çocukluk yıllarında çevresine duyduğu güvenle başlar.bu duyguyu sonradan,kendinden elde edebimesi oldukça güçtür.
Bebek,görünürde sevcen de olsa annesinin kendisine karşı tutumun içten ya da zorlama olduğunu kolayca algılar.Sezgi yoluyla olan bu algılama yetişkinlerdeki gibi bilinçli bir olgu değilir.Aslında,çocuklar sezgileri aracığıyla çevrelerinde olagelen her şeyi fark ederler,ama özellikle kendilerine acı veren durumları derhal bilinçaltına iterler.Sezgi yoluyla algılama yetişkinlerde de vardır,ama çoğu kez bir insana ya da duruma ilişkin ilk izlenimimiz,birkaç saniye de sürse,yerinde ve doğrudur.Sonradan o kişiye ya da duruma karşı geliştirdiğimiz yargı,düşünce ve duygularda yanılgı payımız daha çoktur.
Bebekte temel güven duygusunun oluşumu engelleyen en önemli etmenlerden biri de ,kaygılı annedir.kaygılı anne,aslında,yetişkinyaşamının sorumluluklarını üstlenebilecek güce yeterince sahip olmayan biridir.Anneliğe de gereğince hazır değildir.Çoğu kez kendi annesi de kaygılı biridir.çünkü kaygı bulaşıcı bir duygudur. Aramızıdan biri paniğe kapandığında,kısa bir süre içinde olsa benzer bir duyguyu biz de yaşarız.Bebekde tek güven kaynağı olan annenin kaygısın kolayca kendi varoluşunun bir parçası durumuna getirir.ilerde sürekli tedirgin ve kolayca telaşa kapılan bir yetişkin olmak üzere!
Temel Güven duygusunu oluşumunda annenin tutarlığı büyük önem taşır.
Özel Eğitim Teknoloji 